Tegendraads is een bundel van dertig kleinnoden, mooi gepolijste stukjes die onder hun ogenschijnlijke eenvoud rake observaties bevatten van drie generaties herkenbare personages. Milde ironie en scherpe kritiek worden afgewisseld met gevoelige passages over menselijke relaties. Net als zijn hoofdpersonage heeft het boek geen pretentie, maar toch blijft de tegendraadse Fernand in mijn hoofd zweven, ik zag hem gisteren nog met een pak frieten op een bankje zitten toen ik langs mijn ouderlijke dorp reed.

Het was GENIETEN van een rijk bloeiend, fris en zeer creatief taalgebruik. Aangrijpende verhalen, die je niet onberoerd laten. Verrassende omschrijvingen, grappige woordspelingen en een wonderlijke beeldspraak maken samen alles zoveel tastbaarder. Het boek borrelt van waarheden en herkenbare situaties …  De 30 gebeurtenissen vormen onverwacht een verbluffende eenheid … alsof je een puzzel maakt.  ‘Tegendraads’ bruist als ‘Echte Champagne!’, prikkelt je zinnen en smaakt vooral naar meer !  Overheerlijk.

De standaard uitdrukking is, denk ik, ‘tranches de vie’: in dit boek wordt het leven van een zekere Fernand Slagmeulders gepresenteerd in dertig taferelen. Maar dat zou maar een povere beschrijving zijn want de snapshots laten zich niet zomaar samenstellen tot een helder, chronologisch netjes geordend fotoboek. Het is alsof in elk fragment een andere belichting wordt gebruikt, een andere invalshoek en andere accenten worden gelegd. Slagmeulders wordt daardoor onvermijdelijk een kleurrijk figuur, enigmatisch en dus moeilijk te vatten. En tegelijkertijd zijn we allemaal ‘Fernands’ want de graad van herkenning is groot. Ergens werkt dat ongelofelijk troostend (met een vleug melancholie voor het evenwicht). Ziehier een boek dat uitnodigt, wat mij betreft, tot mijmeren over de beruchte ‘condition humaine’.

‘Tegendraads’ is een hilarisch en tegelijkertijd schrijnend verhaal van een man die als puber gebukt ging onder de tirannie van zijn vader en tegelijkertijd kritisch kijkt naar de evolutie van de maatschappij rondom hem. Het hoofdpersonage, Fernand Slagmeulders, worstelt met de hoge verwachtingen van zijn vader die een succesvol leven op een totaal andere manier definieert als Fernand. Hierdoor voelt Fernand zich gevangen in een leven dat niet bij hem past. Wat dit boek zo bijzonder maakt, is de manier waarop Edgard Eeckman het verhaal vertelt. Het boek staat bol van de absurde en komische situaties die op een zeer geslaagde manier verschillende thema’s zoals familie, identiteit en de veranderende maatschappij aan de orde stelt. Edgard Eeckman weet op een treffende wijze de kritiek van Fernand op sommige uitwassen van onze maatschappij te verwoorden. Het boek is niet alleen grappig en ontroerend, maar ook uiterst relevant in onze tijd. Zeker een aanrader voor liefhebbers van humoristische en maatschappelijk geëngageerde literatuur.

Verrassend, creatief, gedurfd, meeslepend, anders.
Lees dit boek NIET wanneer je op zoek bent naar een zeemzoeterige beschrijving van de levensloop van een kleurrijke man en zijn familie
Lees dit boek ZEKER WEL wanneer je wil verrast worden door een creatieve en gedurfde stijl, je wil laten meeslepen in het frappante leven van Fernand en zijn familie, dit alles in een ander dan anders taalgebruik en met een verteltrant die het midden houdt tussen ironie en sarcasme.

Fernand Slagmeulders hoort wat mij betreft in het rijtje thuis waarin ook Frans Laarmans, de brave soldaat Svejk, Oblomov en Holden Caulfield zich bevinden: literaire personages die je nooit meer vergeet, eens ze zich in je brein nestelden. Ook Slagmeulders is een zonderling, die vanuit zijn excentrieke positie de samenleving scherpzinnig observeert, zonder dat zelf volledig te beseffen.

Ik las het boek “Tegendraads” in sneltreintempo door, want elk van de dertig korte stukjes waarin de auteur het leven van Fernand Slagmeulders neerschreef, wekt nieuwsgierigheid op naar het volgende verhalende stukje leesvoer. Met de precisie van de scalpel van een taalchirurg beschrijft Edgard verschillende personen van het gezin Slagmeulders, maar vooral ook zovele situaties waarin de hoofdpersoon verzeilt die zich lezend zo voor je ogen openvouwen, herkenbaar voor iedereen. Het feit dat de auteur ook taalambtenaar was, is zeker niet vreemd aan dit zo mooie en correcte taalgebruik, met overal de passende bijvoeglijke naamwoorden, passende uitdrukkingen, situatieschetsen, enz. die ervoor zorgen dat  men zich nooit verveelt tijdens het lezen, integendeel.

Edgard gebruikt ook regelmatig ‘volkse’ uitdrukkingen in de verhalen, waardoor de lezer ook herkenbaar en persoonlijk betrokken wordt, doet nadenken over eigen jeugd, maar ook over die zaken die het leven van iedere mens zo kunnen bezwaren of leuk maken, het soms in situaties verzeilen die men liever zou vermijden, die leuke herinneringen of trauma’s opwekken uit het eigen leven.

We vergeten zeker ook nooit meer de goede raad van de overgrootmoeder van Nand op het einde, ”Laat je nooit dwingen, ga je eigen weg… “ Is dit niet iets wat ieder echt zou willen? Tegendraads? Neen hoor, dit gevoel had ik zeker niet bij het lezen. In vele situaties van Fernand word je op jezelf teruggeworpen, dat heb je ook beleefd of meegemaakt.